Het is eind juni, de zon schijnt volop en ik voel me echt heel goed nu ik niet meer drink. Ik heb zelfs het idee dat ik minder zweet en last heb van de hoge temperaturen, maar durf niet helemaal zeker te zeggen dat dit door het stoppen met drinken komt.
Het is een tijd met veel feestjes, borrels, barbecues, aan het water zitten en het pleinfeest bij mij op het werk (als leerkracht basisonderwijs). Erg gezellig en dit zijn ook vaak de momenten waar alcohol veel aanwezig is. Het komt nog weleens voor dat ik echt de enige ben die niet drinkt.
Op zo’n zwoele, zonnige zomeravond (waar het bier rijkelijk vloeit) voel je dat niet alleen de temperaturen oplopen, maar vooral ook het alcoholpercentage in ieders bloed. “Dit verhaal heb je me net toch ook al verteld?”, denk je. Je ziet dat de ogen steeds wateriger worden en een beetje gaan hangen. Je vertelt ook eens wat interessants, maar ineens begint iemand er dwars doorheen te schreeuwen. Je merkt dat mensen druk en onrustig veel aan het praten zijn, terwijl je vooral zin hebt om lekker te dansen.
Je komt langzaam tot de conclusie: “Ik ben ze kwijt.” De echte verbinding maakt plaats voor een schijnbaar, onder invloed van ethanol, feestelijk geheel waar je je steeds meer een vreemde in voelt. Je kijkt wat om je heen en je beseft je dat je hier niet meer overheen gaat komen en dat je eigenlijk ook geen zin hebt om te doen alsof.
Je besluit om ergens anders te gaan staan en knoopt een gesprek aan over baby’s met de enige die ook niet drinkt, omdat ze zwanger is. Na wat gepraat over een pijnlijke buik, de lage bloeddruk en opgezwollen voeten, besluit je toch maar om te gaan.
Je zoekt nog wat bekende ogen, maar die zijn allang verdronken. Zonder afscheid te nemen stap je naar je fiets en vertrekt richting huis. Toch wel bitterzoet, je voelt een knoop in je maag. Je begint bijna te twijfelen of dit het allemaal wel waard is.
De volgende dag word je fris wakker, de wekker gaat. Het is zaterdagochtend, je hebt kriebels in je buik en met een grote glimlach maak je een lekker ontbijtje klaar. Onderweg naar Amsterdam praat je met je vriendin over je outfit en het leuke tasje dat ze gekocht heeft. We stappen in een prachtige zaal met allemaal mensen die er stuk voor stuk mooi uit zien en naar elkaar glimlachen. Je kijkt elkaar aan en het voelt veilig, vertrouwd. Urenlang dansen, vol energie en in verbinding met elkaar. Je vergeet de tijd en bent optimaal aan het genieten, het ontroert je bijna. Gelukzalig stap je weer naar buiten, de Ecstatic Dance is voorbij.
Nooit, maar dan ook nooit een haar op mijn hoofd die eraan twijfelt dit heerlijke gevoel op te geven. Dan lijken die momenten van gisteravond ineens weer heel klein.