Alleen zijn

Misschien komt het op Instagram weleens over alsof alles van een leien dakje gaat, maar dat is echt niet zo vanzelfsprekend. Een aantal jaar geleden was ik angstig, had ik paniekaanvallen, “overleefde” ik en was me helemaal niet zo bewust van mezelf. Ik deinde maar een beetje mee, zonder erbij stil te staan wat ik te bieden had, laat staan wat ik fijn vond. En “het bewust zijn van jezelf” klinkt zo afgezaagd en egoïstisch, maar ik bedoel vooral: ik was er niet helemaal, ik deed maar een beetje. Ik deed vooral vanuit een bang en klein meisje die eigenlijk de overhand had. Naar buiten toe leek dat misschien niet zo, maar er gebeurde vanbinnen van alles, veel wat ik niet durfde te laten zien of te delen.

Er is in de afgelopen jaren veel veranderd en ik herken die persoon van een paar jaar geleden bijna niet meer. Het voelt nu alsof ik leef in plaats van overleef. Ik heb gevonden waar mijn hart warm van wordt en ben in staat om liefde te geven aan de mensen om me heen. Ik prijs mezelf dankbaar dat ik dit mag ervaren.

er verandert iets

Dit wil niet zeggen dat ik me altijd heel blij en gelukkig voel. Het leven brengt haar nodige uitdagingen met zich mee, zoals dat gaat. Maar dat geeft niet. Het stoppen met drinken heeft me geleerd om ook het rotte en donkere te laten zijn voor wat het is, het zelfs te doorvoelen, me erdoor te laten overspoelen. Wetende dat er altijd weer kalmte komt.

De laatste tijd voel ik me vaker alleen. Dit klinkt misschien wat gek, maar dit is een heel nieuw gevoel voor me. Ik zie mezelf als een hyper-zelfstandig persoon. Bepaalde ervaringen uit mijn jongere leven hebben me snel onafhankelijk en zelfstandig gemaakt. Dit zie ik aan de ene kant als een sterke eigenschap: ik kan goed voelen wat ik wil, sta open voor meerdere invalshoeken, schrik niet zo snel ergens van en volg volledig mijn eigen pad. Aan de andere kant kan het ook gesloten, hard overkomen. Zo van: “Ik heb toch niemand nodig.”

Zo kan ik dus ook heel goed alleen zijn. Mensen vragen me weleens of ik nooit eenzaam ben en me nooit verveel. Nou, nee. Echt nooit. Voor mij zitten er te weinig uren in een dag, ik zou nog zoveel meer willen doen. De oorzaak van het goed alleen kunnen zijn zit deels in het onafhankelijke, maar stiekem zit er ook iets onder. Ik ben vaak alert bij anderen. Ik heb een handvol vrienden waarbij ik me op m’n gemak voel, maar dit heeft (soms jaren) echt tijd nodig voordat ik me zo kan ontspannen. Dat alleen zijn is misschien soms ook de makkelijke (vlucht)weg kiezen.

ik weet niet wat me overkomt

Nou goed, de laatste tijd merk ik verandering hier in. Ik weet niet wat me overkomt: ik heb behoefte aan mensen om me heen. Verschillende mensen, veel mensen, weinig mensen, het maakt niet uit. Ik vermaak me prima en doe nog steeds alle leuke dingen, maar die wil ik steeds vaker samen doen. Ik maak avondwandelingetjes, kijk B&B Vol Liefde, maar wil het steeds vaker samen doen.

Ondertussen ben ik in therapie (dat doe ik wel vaker), voor vroeger, voor de dingen die me zo alert maken, die maken dat ik op m’n hoede ben, de verkramping die nog in me zit en waar ik zo moeilijk bij kom. Het stoppen met drinken geeft me de helderheid om dit aan te mogen gaan en ben daar zo dankbaar voor. Het is de diepe, zere plek waar ik anders nooit bij was gekomen. Ik merk dat het wondje geneest, heel langzaam, ik merk dat ik niet alleen liefde durf te geven, maar het ook steeds meer durf te delen.